Dag 10 van Altura naar Cartaya 42 km

Er is altijd zo;n dag, wij noemen het de Elim dag, naar de dag in Zuid-Afrika. Het is de dag die al niet lekker begint, allerlei toestanden brengt en eindigt in een desillusie. In Suriname was dat in Frederiksdorp, In frankrijk was ie ook en vandaag is hij er dus ook. Het begon dus al vanmorgen, wij hadden amper onze open ogen toen plotseling de deur open ging en de schoonmaakster binnen kwam rennen, verschrikt keek en weer naar buiten vluchtte. Volgende keer toch maar een bordje ophangen dacht Diana nog. Na een goed ontbijt vertrokken wij richting Cartaya. In de routebeschrijving hadden we gezien dat we minimaal 20 km onverharde weg voor de boeg hadden. Maar nu heb je onverhard en onverhard.  We moesten eerst Portugal uit rijden, dat was keurig asfalt. Op een gegeven moment kwamen we bij een veerboot die ons over de grens naar Spanje bracht. Op de boot kwamen we in gesprek met een Ier die ook aan het fietsen was en allerlei tips gaf voor de vakantiefietser in Spanje. Eenmaal in Spanje aangekomen kwamen we dus al snel op dat onverharde deel terecht. Het eerste deel viel nog mee, was een beetje aangestampte gravel. Na een kilometer of 5 begon het steeds meer zand te worden en zwabberden onze fietsen alle kanten op. Toch maar eens kijken of er geen alternatieven zijn. Soms vonden we een stukje N-weg maar we kwamen ook weer regelmatig in de zandbak terecht. De Spanjaarden kunnen nog wat leren qua fietspad, want dit is de officiële fietsroute. UIteindelijk vonden we  weer  een goede N-weg en besloten geen enkele onverharde route meer te nemen. Dat lukte dus we reden Cartaya in. Op zoek naar het hotel. Dat blijkt een piepklein hotelletje te zijn midden in een winkelstraat waar de tijd stil heeft gestaan. Maar kamers schoon, meneer spreekt geen Engels maar met handen en voeten kom je er ook, dus we kregen de  kamersleutel van kamer 8. Die bleek al volgezet te zijn met koffers. Diana terug naar de meneer "occupado!" , "Occupado?" reageerde de meneer... bellen met zijn vrouw en uiteindelijk kregen we kamer 5. So far, so good. Cartaya is een klein stadje met een parkeergarage, dus je verwacht dat er wel een aantal goede restaurants zijn. Omdat we niet geluncht hadden gingen we vol lekkere trek vroep op pad. Helaas op maandag nagenoeg alle restaurants gesloten. Via Tripadvisor scheen er toch 1 open te zijn. Na anderhalve km naar de rand van het dorp gelopen bleek het restaurant toch gesloten. Een taxi en uber zijn er niet te krijgen. Na nog een D-Tour over een vaag industrieterrein waar ook nog een tapasbar zou zijn, waar ik verder geen woorden vuil over wil maken, teruggelopen naar het centrum. Daar zagen we een tapasbar op het hoofdplein, dat moet wel wat zijn toch? Ook helaas, de wijn niet te drinken, de patatas bravaas onder een dikke laag mayonaise en ketchup, de tapas met gehakt koud en de garnalen oververhit en zonder smaak Het humeur van Jaap was ondertussen naar een 0-punt gedaald. Diana had besloten dat dit de Elim-dag was, dus ging vol goede moed op zoek naar een supermarkt om daar een fles goede wijn te halen. Met het Zwitserse zakmes is deze geopend en een zak chips, een stokbrood en een stuk kaas doet de rest. Morgen gaan we naar een Parador, dan komt het vast weer goed. Meestal maakt Jaap het verhaal nog wat erger maar daar had hij deze keer de kracht niet meer voor.