Dag 14 Manduria - Guagnano 57 km 170 mtr stijgen 210 mtr dalen

Vanmorgen hadden we het meest uigebreide ontbijt tot nu toe. Vers fruit, yoghurt, scrambled eggs, croissants.. alles wat een vakantiefietser kan wensen. Na het ontbijt moesten we nog even op zoek naar een supermarkt om water te halen, want zonder voldoende water in de bidons ga je de eindstreep in deze temperaturen niet halen. Er gaat per dag 4 liter doorheen. De eerste uitdaging was om Manduria uit te komen. De Navi's wezen alle kanten op. Diana vroeg het tenslotte maar aan een Italiaanse tandeloze dame waar Piazza St Vincenzo was, Ahh, 500 meter rechtdoor en dan naar links. Toch handig die cursus Italiaans. We vonden de route en reden Manduria uit. De route voerde tussen de wijgaarden van de Primitivo druiven, zover als het oog kon reiken zag je wijranken. We peddelden rustig vlak richting de zee. Na 8 km stuitten we op de kust en moesten linksaf. De volgende 20 km voerde langs die Ionische (de west) kust van de hak van de laars. Een groot verschil met de kustlijn aan de Adriatische kant. Veel armoediger, rommelig, druk, veel kuilen in de weg en auto's die je weinig ruimte laten. UIteindelijk werden we wel getrakteerd op een mooi natuurgebied waar een groep Flamingo's van de zon zaten te genieten met hun pootjes in het water. Daarna weer linksaf het binnenland in. Daar begonnen de klimmetjes. Gelukkig stond er een verkoelend windje dat we tegen hadden. Dat was nu een zegen want de temperatuur is nu rond de 34 graden. Geen dorp maar alleen maar hobbelige paden door wijn- en olijvenboomgaarden. Hier zien die boomgaarden er heel anders uit. De meeste bomen zijn dood of gaan dood. We werden er stil van, honderden jaren oude bomen die aan het doodgaan zijn. Er is een bacterie die de sapvaten van de bomen infecteert waardoor ze sterven. Dit is een groot probleem omdat ze nog geen medicijn tegen die bacterie hebben uitgevonden. We zagen vanmiddag dan ook mensen manmoedig takken afzagen en verbranden om de bomen te redden. Na 57 km fietsten we Guagnano binnen, een dorp met nog minder te beleven dan in Manduria. Er is hier zelfs geen oud plein zonder autoverkeer. We fietsten een lelijk straatje in op zoek naar ons onderkomen. Al zoekende fietsen we er gewoon voorbij maar werden gelukkig aangesproken door een buurman die ons wat wanhopig zag rondkijken. Hij belde iemand en alras kwam er een oude man naar buiten die ons naar een deurtje leidde. Die ging open en we kwamen in een mooie binnentuin met een gezellig zitje. Toch weer een mooi plekje. De gastvrouw werd gebeld en was binnen 5 minuten paraat. Ze was aan het werk in het restaurant van haar schoonouders. Ze liet ons een keukentje zien waar een verse focaccia en fruit lag wat we gewoon konden pakken. Jaap was wat hongerig. Geen probleem, manlief kwam met een mand vol lekkere pastasalade, broodjes en verse gegrilde groente, inclusief een fris flesje witte wijn aangesneld. Kortom, we hebben weer een mooie plek gevonden. De gastvrouw vertelde ons dat er in het dorp niets te beleven was. Maar opeens bedacht ze dat wij misschien wel geinteresseerd waren in een artistiek iets en ze wees ons nog op een kunstenaar net buiten het dorp. Vincent Brunetti. Wij daar naar opzoek, was een half uurtje lopen maar we kwamen in een raar kunstenaarspark terecht. Hij heeft wel 1000 schilderijen gemaakt die hij in zijn zelfgebouwde fort tentoonstelt. Het niveau van zijn schilderskunst is helaas discutabel. Er zat nu een jongeman te schilderen en Vincent zelf zat te mediteren in een bijzondere outfit. Waarschijnlijk is hij niet meer in staat te schilderen. Om de paar minuten knalde er plotseling keiharde bijzonder housemuziek uit allerlei boxen en opeens was het weer stil.  Dat vind je dan weer hier in de middle of nowhere. Morgen gaan we naar Lecce, de hoofdstad van Puglia en dus weer naar de bewoonde wereld.